Siłownie wiatrowe o osi obrotu poziomej
posiadają za sobą długą historię. Jest to układ nazywany klasycznym składający
się z wirnika o różnej ilości łopat (zależnej od rodzaju projektu) osadzonego
na wale głównym. Wał główny przekazuje napęd do przekładni zębatej, a ta
do generatora (w przypadku elektrowni) lub innego urządzenia zasilanego
energią mechaniczną np. pompa wodna. Cały zespół wału głównego przekładnia
oraz generator są połączone razem i stanowią zwarty zespół napędowy
umieszczony w gondoli na poduszkach wibroizolacyjnych. Gondola jest samonośną
konstrukcją wsporczą dla zespołu napędowego. Gondola jest osadzona najczęściej
na teflonowym łożysku wieńcowym, umożliwiającym jej obrót wokół wieży przy
pomocy elektronicznych serwomechanizmów. Wirnik może znajdować się po stronie
nawietrzne, jak i zawietrznej. Obydwa rozwiązania są stosowane w zależności
od potrzeb. Pierwsze rozwiązanie stosuje się przy większych konstrukcjach,
gdzie zastosowano układ elektronicznego naprowadzania na kierunek wiatru
lub ster aerodynamiczny, wtedy wirnik pracuje przy równomiernym obciążeniu.
Drugie rozwiązanie raczej stosuje się przy małych siłowniach, gdzie nie
ma systemu naprowadzania na kierunek wiatru (elektronicznego czy też aerodynamicznego),
jego wadą jest powstawanie pola silnych turbulencji tuż za wieżą co powoduje
niekorzystne zjawiska wpływające na łopatki wirnika.
Turbina wiatrowa o osi
|
Turbina wiatrowa o osi
|
Ważnym czynnikiem silników
wiatrowych jest wyróżnik szybkobieżności czyli stosunek prędkości obwodowej
elementu obracającego się silnika do prędkości wiatru. W zależności od
wyróżnika szybkobieżności silniki wiatrowe można podzielić na:
Najczęściej spotykanym modelem turbiny profesjonalnej jest turbina o trzech aeorodynamicznych łopatach wykonanych z włókien szklanych lub węglowych, wieży o wysokości 20 - 70 m wykonanej ze stali (tubulama lub rzadziej kratowa). W wielu zaawansowanych projektach turbin wiatrowych stosuje się system zmiany kąta natarcia wiatru na powierzchnię łopaty. Realizuje się to poprzez obrót każdej łopaty wokół własnej osi. Kąt natarcia reguluje się tak aby był on najkorzystnieszy w danym przedziale prędkości. Zabezpieczeniem siłowni przez zniszczeniem (nadmierną prędkością obrotową ) są hamulce. Automatyczne zatrzymanie siłowni wiatrowej następuje przy prędkości wiatru od 25 - 30 m/s oraz przy prędkości wiatru poniżej 4 m/s. Stosuje się dwa rodzaje hamulców: mechaniczne - najczęściej tarczowe oraz hamulce aerodynamiczne tzn. zmiana kąta ustawienia łopat. |
Siłownia wiatrowa 3 - skrzydłowa o wieży typu tubulama |
Siłownia wiatrowa 3 - łopatowa
|
Siłownia wiatrowa wielołopatowa
|
Jeżeli chcesz zobaczyć
gongolę z drugiej strony kliknij TUTAJ
Widok na gondolę elektrowni wiatrowej
1 - skrzydło wirnika, 2 - łopata skrzydła,
3 - konstrukcja nośna (gondola), 4 - podpora wirnika (łożysko), 5 - wał
napędowy I, 6 - skrzynia przekładniowa (3 - stopniowa), 7 - tarcza hamulca,
8 - wał napędowy II, 9 - prądnica, 10 - chłodnica systemu chłodzenia prądnicy
i skrzyni przekładniowej, 11 - elementy pomiarowe systemu pomiaru wiatru
(anemometr, chorągiewka pomiarowa), 12 - układ sterowania, 13 - układ hydrauliczny
(utrzymanie i kontrola ciśnienia w układzie hamulcowym), 14 - układ naprowadzania
na wiatr, 15 - łożysko nośne gondoli, 16 - pokrywa gondoli, 17 - wieża
typu tubulama.
Przy budowie siłowni wiatrowych coraz częściej wykorzystuje się osiągnięcia przemysłu lotniczego. Za przykład może posłużyć konstrukcja polska WE-10 wykonana przez Instytut Budownictwa, Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa, w której to zostały adaptowane łopaty ze skrzydeł nośnych śmigłowca Mi2. Do budowy śmigieł wykorzystywane są również różnorodne materiały takie jak np. stal, kompozyt, włóko szklane itp.
Systemy sterowania w obecnie produkowanych turbinach są bardzo rozbudowane i obejmuja:
|
|
|
|
|