Rys historyczny Katedry Łąkarstwa

W lutym 1952 roku w Wyższej Szkole Rolniczej w Olsztynie została utworzona Katedra Uprawy Łąk i Pastwisk na podstawie rozporządzenia Ministra Szkół Wyższych i Nauki z dnia 23 listopada 1951 roku. Kierownikiem Katedry został doc. dr Henryk Kern, a w skład zespołu nowej jednostki organizacyjnej wchodzili mgr inż. Antoni Poczobut, mgr inż. Roman Komorowski, mgr inż. Maria Szałańska (pracowała do 1954 r.), mgr inż. Alina Lis (pracowała do 1953 r.) oraz mgr inż. Jan Rydzewski (pracował do 1955 r.). W 1953 roku zatrudniony został mgr inż. Kazimierz Odo-Rouppert oraz mgr inż. Leontyna Olszewska (w tym samym roku odeszła z pracy) oraz Maria Bergau (pracowała na etacie technicznym do roku 1969). W 1954 roku pracę rozpoczęła Regina Trabszo i na etacie technicznym przepracowała do roku 1966. W początkowym okresie cały wysiłek skierowano na organizację Zakładu, na przygotowanie podstawowych warunków do normalnej pracy dydaktycznej i naukowo-badawczej. Wyposażenie laboratoryjne i sprzęt techniczny napływały stopniowo (niewielkie środki finansowe), począwszy od najprostszej aparatury, jak np. suszarki laboratoryjne, wagi analityczne itp. Pomieszczenia, początkowo bardzo szczupłe (1 pokój), stopniowo rozbudowywano dostosowując do rosnących potrzeb. W roku 1955 jako asystenci rozpoczęli pracę mgr inż. Antoni Steckiewicz (pracował do 1956 roku), mgr inż. Longin Olesiński, mgr inż. Anna Badyra (pracowała do 1957 roku) oraz mgr inż. Jerzy Suchta (pracował do 1957 roku). W roku 1956 na etacie asystenta technicznego została zatrudniona mgr inż. Stanisława Mikłosz.

W roku 1957 rozpoczął pracę na etacie asystenta mgr inż. Mieczysław Olkowski, a na etat asystenta technicznego przyjęto mgr inż. Jerzego Sawickiego (pracował do 1961 roku). W 1960 roku na etacie asystenta technicznego została zatrudniona mgr inż. Teresa Dobrzycka. W roku 1961 jako asystenci rozpoczęli pracę mgr inż. Maria Damska (w tym samym roku odeszła z pracy) i mgr inż. Sławomir Prończuk (pracował do 1962 roku), a na etacie technicznym Zofia Nurczyk (Kaszorek) (w 1995 roku przeszła na emeryturę). W 1962 roku na etacie asystenta pracował mgr inż. Jarosław Sawa. W roku 1965 doc. dr Henryk Kern przeniósł się do WSR w Lublinie. Funkcję kierownika Katedry od roku 1965 do roku 1975 (do przejścia na emeryturę) pełnił prof. dr hab. Antoni Poczobut. W 1966 roku na etacie technicznym zatrudniono Krystynę Pieniążek (pracowała do 1971 roku), a w 1968 roku Adelę Szumlańską (pracowała do 1977 roku). W końcówce lat 60-tych w Katedrze funkcjonowały następujące pracownie: botaniczno-łąkarska, chemiczna i mikrobiologiczna. 6 lutego 1970 roku zmarł dr Roman Komorowski. Na początku lat 70-tych na etatach technicznych pracowali Ryszard Pniewski (1970-1974) oraz Ewa Pyrka (1970-1971), a od 1971 roku do przejścia na emeryturę w 2004 roku Elżbieta Leska (Kaliszewska).

W wyniku reorganizacji Uczelni w 1971 roku Katedra została włączona do Instytutu Uprawy Roli i Roślin jako zespół naukowo-dydaktyczny uprawy łąk i pastwisk. Od września 1973 roku zespół ten odzyskał rangę Zakładu Uprawy Łąk i Pastwisk. W roku 1973 na etat adiunkta zatrudniono dr Stanisława Benedyckiego. 1 października 1975 roku kierownikiem Zakładu został doc. dr hab. Mieczysław Olkowski. W połowie lat 70-tych na etatach naukowo-dydaktycznych zostali zatrudnieni: mgr inż. Stefan Grzegorczyk (1975), mgr inż. Maciej Klicki (1975), mgr inż. Kazimierz Polkowski (1975, pracował do 1976 roku) oraz mgr inż. Krzysztof Młynarczyk (1976). W 1976 roku na emeryturę odszedł dr Kazimierz Odo Rouppert. W roku 1977 na etatach technicznych rozpoczęli pracę mgr inż. Ewa Tańska (Harajda) (pracowała do 1989 roku), Wiesława Stawicka (do 1984 roku), Jolanta Stępień (do 1981 roku) i Czesław Buczyński (do 1978 roku), w 1978 roku Barbara Deszczyńska (w tym samym roku odeszła z pracy), a w 1979 roku Anna Mikłosz (w tym samym roku odeszła z pracy) i Jolanta Ramotowska (Chechłowska) (pracowała do 1998 roku). W 1979 roku na etat asystenta przyjęty został dr Kazimierz Grabowski. W początkach lat 80-tych na etatach technicznych pracowały Małgorzata Szarabajko (1981-1986) i Anna Pieńkowska (1982-1983).

W październiku 1983 roku po kolejnej reorganizacji na Uczelni utworzono Katedrę Łąkarstwa, a jej kierownikiem został doc. dr hab. Mieczysław Olkowski. W latach 1985-1988 na etacie technicznym pracował Mirosław Szymański, a w latach 1987-1992 Urszula Rekowska. Od roku 1986 do 1 lutego 1988 roku funkcję kierownika Katedry sprawował doc. dr hab. Jerzy Czapla. 13 stycznia 1988 roku zmarł doc. dr hab. Mieczysław Olkowski.

1 lutego 1988 roku zarządzeniem Rektora została utworzona Katedra Uprawy Roli i Użytków Zielonych. Do nowo zorganizowanej jednostki wraz z 10-osobowym zespołem przeszedł z Katedry Uprawy Roli i Roślin doc. dr hab. Janusz Nowicki, który został mianowany kierownikiem. W Katedrze utworzono 3 zespoły naukowo-dydaktyczne: łąkarstwa, uprawy roli i polowej produkcji pasz oraz praktyk studenckich Wydziału Rolniczego. W 1988 roku na etat naukowo-dydaktyczny przyjęto mgr inż. Emilię Marks, a na etat techniczny mgr inż. Irenę Olszewską (od 2004 roku pracuje na etacie specjalisty). W 1991 roku z pracy zrezygnował dr Maciej Klicki, a na emeryturę odeszli dr Teresa Dobrzycka oraz doc. dr hab. Longin Olesiński, a w roku 1992 dr Stanisława Mikłosz-Wiśniewska.

W roku 1994, po kolejnej reorganizacji wyodrębniono samodzielną jednostkę - Zakład Łąkarstwa, a pozostałe dwa zespoły przyłączono do Katedry Uprawy Roli i Roślin. Kierownikiem Zakładu Łąkarstwa został dr hab. Stefan Grzegorczyk, prof. nadzw. W latach 1991-1996 na etacie asystenta pracowała mgr inż. Teresa Palczak (Gębczyńska), a w latach 1994-1995 na etacie technicznym mgr inż. Bogdan Mańkowski. W roku 1995 na etaty naukowo-dydaktyczne zostali przyjęci mgr inż. Marzenna Olszewska i mgr inż. Henryk Kwietniewski, a 1996 roku mgr inż. Anna Bałuch.

W grudniu 1997 roku z Zakładu Łąkarstwa został wydzielony Zakład Agroturystyki i Kształtowania Terenów Zieleni, do którego odeszli dr hab. Krzysztof Młynarczyk, prof. nadzw. oraz dr inż. Emilia Marks. W roku 1998 na etacie adiunkta zatrudniony został dr Adam Kozikowski.

1 lipca 1999 roku powstała Katedra Łąkarstwa, a jej kierownikiem został prof. dr hab. Stefan Grzegorczyk. W roku 2002 na etacie adiunkta zatrudniony został dr Jacek Alberski, a w 2004 na etacie specjalisty dr Larysa Kowalczuk. W roku 2006 na emeryturę odszedł prof. dr hab. Stanisław Benedycki. W roku 2011 z pracy odszedł dr Henryk Kwietniewski, a w 2014 dr Adam Kozikowski.

W wyniku reorganizacji struktury wydziału od 1 stycznia 2015 roku Katedra Łąkarstwa została przekształcona w Katedrę Łąkarstwa i Urządzania Terenów Zieleni, a jej kierownikiem został prof. dr hab. Stefan Grzegorczyk.

Kierownicy Katedry

1952-1965
Prof. Henryk Kern

1965-1975
Prof. Antoni Poczobut

1975-1986
Doc. Mieczysław Olkowski

1986-1988
Prof. Jerzy Czapla

1988-1994
Prof. Janusz Nowicki

Od 1994
Prof. Stefan Grzegorczyk

Noty biograficzne

Prof. Henryk Kern
Prof. Antoni Poczobut
Doc. Mieczysław Olkowski
Doc. Longin Olesiński
Dr Roman Komorowski
Dr Kazimierz Odo Rouppert
Dr Teresa Dobrzycka

Prof. dr Henryk Kern (1903-2004)

Urodził się w Wilnie w roku 1903. Po ukończeniu szkoły średniej studia wyższe rozpoczyna w 1924 roku na Wydziale Leśnym SGGW w Warszawie, stąd po dwóch latach powraca do Wilna, aby kontynuować naukę na Wydziale Rolnym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W 1927 roku ponownie wraca do Warszawy, gdzie kontynuuje studia na Wydziale Rolnym SGGW i kończy je z wyróżnieniem w 1929 roku, uzyskawszy stopień magistra inżyniera rolnika ze specjalizacją łąkarską.

Pracę zawodową Henryk Kern rozpoczyna w 1927 r. jeszcze jako student. Po ukończeniu studiów przenosi się do Zakładu Doświadczalnego Uprawy Torfowisk pod Sarnami. Po sześcioletnim stażu w tym Zakładzie przenosi się do Lwowa, gdzie obejmuje stanowisko starszego inspektora łąkarstwa w Lwowskiej Izbie Rolniczej. Tam pracuje do wybuchu II wojny światowej. Po wojnie w roku 1945 Henryk Kern podejmuje pracę w Krakowie jako specjalista w zakresie łąkarstwa. Po dwóch latach przenosi się do Wrocławia, gdzie obejmuje stanowisko starszego asystenta w Katedrze Uprawy Roli i Roślin Uniwersytetu oraz Politechniki Wrocławskiej. Po pięcioletniej pracy na tych uczelniach w 1952 roku obronił pracę doktorską pt. „Struktura gleby pod darnią łąkową doliny rz. Odry” i uzyskał stopień doktora nauk rolniczych. Następnie przenosi się do Olsztyna, gdzie w Wyższej Szkole Rolniczej obejmuje Katedrę Uprawy Łąk i Pastwisk i organizuje ją od podstaw. W czasie pracy na uczelni, oprócz zajęć dydaktycznych i badawczych, nadal aktywnie współpracuje z praktyką rolniczą, koncentrując się głównie na pomelioracyjnym zagospodarowaniu torfowisk. W 1963 r. przeniesiony zostaje do Lublina. Tu obejmuje Katedrę Uprawy Łąk i Pastwisk w Wyższej Szkole Rolniczej. W roku 1967 otrzymuje nominację na profesora nadzwyczajnego. Po przekształceniu uczelni na Akademię Rolniczą i jej reorganizacji obejmuje tam stanowisko przewodniczącego Zespołu Dydaktycznego oraz kierownictwo Zakładu Uprawy Łąk i Pastwisk Instytutu Uprawy Roli i Roślin. Na tym stanowisku pozostaje do czasu przejścia na emeryturę, tj. do połowy 1973 roku.

W czasie wieloletniej pracy dydaktycznej w uczelniach rolniczych prof. dr Henryk Kern był promotorem 9 prac doktorskich oraz 174 łąkarskich prac magisterskich. Jego działalności naukowej zawsze przyświecała praktyczna myśl przewodnia. Stąd też należał On do grona naukowców umiejących wiązać potrzeby praktyki z osiągnięciami nauki. Jego wnikliwość i pracowitość pozwala na umiejętne organizowanie i prowadzenie prac badawczych. Interesował się zagadnieniami na styku łąkarstwa i melioracji. Zajmował się m.in. określaniem zmian w życiu roślin znajdujących się w dolinach rzek, w których występowały zjawiska erozji oraz kolmatacji. Jego dorobek naukowy obejmuje ponad 100 różnych publikacji, a w tym 50 prac naukowo-badawczych, 25 badawczo-projektowych, 14 dydaktycznych i 22 popularno-naukowych. Oprócz prac naukowo-dydaktycznych prowadził również szeroką działalność społeczną. Brał aktywny udział w pracach różnych rad naukowych oraz współdziałał z SITWM. Za całokształt działalności prof. dr Henryk Kern otrzymał wiele odznaczeń i nagród. Między innymi odznaczony został Medalem X-lecia PRL, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Oznakami Honorowymi: Zasłużony dla Warmii i Mazur, Zasłużony Pracownik Rolnictwa, WSR w Olsztynie i Lublinie oraz Złotą Odznaką SITWM.

Profesor Henryk Kern przeżył 100 lat. Zmarł 28 marca 2004 roku.

Prof. dr hab. Antoni Poczobut (1905-1991)

Urodził się 13 czerwca 1905 roku w Usnarzu Murowanym w woj. białostockim. Gimnazjum im. Adama Mickiewicza ukończył w Grodnie w 1927 roku. Studia rolnicze rozpoczął na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie w 1929 r. Specjalizował się z zakresu uprawy łąk i pastwisk; wykonał pracę dyplomową pt. „Opis łąk gm. rzeszańskiej” pod kierunkiem prof. dr J. Jagnina i w roku 1934 uzyskał stopień inżyniera rolnictwa.

Od roku 1935 do wybuchu II-giej Wojny Światowej pracował w Wileńskiej Izbie Rolniczej na stanowisku inspektora łąkarstwa. W latach 1940-1945 kierował podwileńskimi gospodarstwami rolnymi (Karolinki, Dębówka, Justynówka, Eljakiszki). Po przyjeździe z Wileńszczyzny do Polski w 1946 roku podjął pracę w Okręgowym Zarządzie Państwowych Nieruchomości Ziemskich w Giżycku, pełniąc tam funkcje kierownika Inspektoratu Plantacji, kierownika Sekcji trwałych użytków zielonych i plantacji nasiennych traw. W 1953 roku rozpoczął pracę w Wyższej Szkole Rolniczej w Olsztynie, należąc do ścisłego grona jej organizatorów. Pełnił m.in. funkcję prodziekana Wydziału Rolniczego oraz wicedyrektora Instytutu Uprawy Roli i Roślin. Duże zasługi położył w tworzeniu Katedry Uprawy Łąk i Pastwisk, pełniąc kolejno funkcje adiunkta, zastępcy profesora, a od roku 1965 kierownika Katedry, aż do przejścia na emeryturę w roku 1975. Stopień doktora nauk rolniczych i leśnych uzyskał w 1960 r. na podstawie obrony pracy doktorskiej nt. „Badania nad ekotypami kostrzewy łąkowej (Festuca pratensis Huds.) woj. olsztyńskiego”, a już w roku 1964 opublikował rozprawę habilitacyjną pt. „Wpływ niektórych sposobów zagospodarowania łąki na plonowanie i zmianę porostu” i uzyskał stopień doktora habilitowanego. W swojej wieloletniej pracy naukowej zajmował się zagadnieniami zagospodarowania łąk i pastwisk, badaniami siedlisk użytków zielonych, plantacji nasiennych traw oraz biologii roślinności użytków zielonych. Z tego zakresu opublikował ok. 40 rozpraw naukowych, dziesiątki artykułów popularno-naukowych, a także szereg ekspertyz oraz innych opracowań dla praktyki rolniczej. Był współautorem podręcznika „Szczegółowa Uprawa Roślin” (1958, PWRiL) oraz „Przewodnika dla rolników ziem północno-wschodnich” (1961, PWRiL), a także kilku skryptów akademickich z łąkarstwa.

Profesor Antoni Poczobut był cenionym dydaktykiem-wychowawcą wielu pokoleń młodzieży akademickiej i młodej kadry naukowej. Prowadził wykłady, seminaria i ćwiczenia z Uprawy łąk i pastwisk ze studentami Wydziału Rolniczego i Zootechnicznego. Pod Jego kierunkiem 138 studentów wykonało prace magisterskie z zakresu łąkarstwa. Wypromował dwóch doktorów nauk rolniczych. Znany był również ze swej ożywionej działalności popularyzatorskiej, będąc współorganizatorem wielu szkoleń i kursów dla służby rolnej regionu północno-wschodniej Polski.

Bogate doświadczenia zawodowe, nabyta wiedza oraz duże umiejętności pedagogiczne zjednały Mu sympatię nie tylko wśród współpracowników, ale także wśród szerokich rzesz studentów. Za działalność dydaktyczno-wychowawczą i organizacyjną otrzymał wiele nagród i odznaczeń, a wśród nich Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Profesor Antoni Poczobut zmarł 15 listopada 1991 roku w wieku 86 lat.

Doc. dr hab. Mieczysław Olkowski (1931-1988)

Urodził się 20.10.1931 roku w Dźwierznie, pow. Toruń. Był absolwentem Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie. W 1957 roku podjął pracę w Zakładzie Uprawy Łąk i Pastwisk tejże Uczelni w charakterze asystenta, a od roku 1960 - starszego asystenta. Pracę doktorską wykonaną pod kierunkiem doc. dr Henryka Kerna pt. „Roślinność gitiowisk mazurskich na tle warunków siedliskowych” obronił 16.02.1966 r. Po uzyskaniu stopnia doktora pracował na stanowisku adiunkta (do roku 1973). Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1973 roku na podstawie dorobku naukowego i rozprawy habilitacyjnej pt. „Budowa i roślinność torfowisk Pojezierza Mazurskiego”. Od 1973 roku pracował na stanowisku docenta. 1 października 1974 został mianowany kierownikiem Zakładu Uprawy Łąk i Pastwisk, wchodzącym w skład Instytutu Uprawy Roli i Roślin. Od 1 października 1983 roku (do 3 listopada 1986 roku) kierował Katedrą Łąkarstwa, która powstała w wyniku kolejnej reorganizacji Uczelni.

Doc. dr hab. Mieczysław Olkowski w latach 1975 – 1978 był Dziekanem Wydziału Rolniczego Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie oraz wicedyrektorem Instytutu Uprawy Roli i Roślin. Był ponadto bardzo aktywny w pracy dydaktyczno-wychowawczej i organizacyjno-społecznej. Największe sukcesy osiągnął w pracy naukowo-badawczej, a szczególnie w dziedzinie poznania budowy i roślinności torfowisk północno-wschodniej Polski, gospodarki na przemiennych użytkach zielonych oraz nawożenia łąk i pastwisk. Z tego zakresu opublikował 80 oryginalnych rozpraw naukowych. Znalazło to również odbicie w licznych publikacjach popularnych.

Pokaźny był też udział doc. Mieczysława Olkowskiego w kształceniu kadry naukowo-badawczej, o czym świadczy promotorstwo 6 prac doktorskich oraz liczne recenzje doktorskie i habilitacyjne. Wypromował także 90 magistrów inżynierów. Doc. dr hab. Mieczysław Olkowski znany był również ze swej niezwykle bogatej działalności popularyzatorskiej, będąc współorganizatorem wielu szkoleń i kursów dla specjalistycznej służby rolnej oraz rolników regionu północno-wschodniej Polski.

Za swą działalność otrzymał odznaczenia państwowe, m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Srebrny Krzyż Zasługi. Otrzymał także liczne odznaczenia resortowe, regionalne, organizacyjne i uczelniane. Wyróżniany też był wielokrotnie nagrodami indywidualnymi i zbiorowymi, w tym nagrodami Ministra. Swoim wkładem w dorobek Uczelni zostawił trwały ślad w jej dziejach.

Docent Mieczysław Olkowski zmarł 13 stycznia 1988 roku w wieku 57 lat.

Doc. dr hab. Longin Olesiński (1929-2003)

Urodził się 11 kwietnia 1929 r. w Chrzanowie w środowisku robotniczym. Tu ukończył szkołę powszechną, a następnie podczas okupacji (1943-1945) pracował w fabryce lokomotyw w Chrzanowie jako uczeń modelarstwa odlewniczego. W lutym 1945 roku po wyzwoleniu rozpoczął naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Chrzanowie. Egzamin dojrzałości w klasie typu matematyczno-fizycznego złożył w czerwcu 1950 r. We wrześniu tegoż roku zdał egzamin wstępny na Wydział Leśny Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, jednakże z braku miejsc na tej Uczelni został skierowany na Wydział Rolny Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie. Dyplom inżynierski tej Uczelni uzyskał w lutym 1954 roku, a studia drugiego stopnia (magisterskie) w specjalizacji uprawy łąk i pastwisk ukończył w październiku roku 1955 pod kierunkiem prof. dra Henryka Kerna. Tematem pracy magisterskiej była roślinność łąk w dolinie Łyny.

Pracę w Katedrze Uprawy Łąk i Pastwisk WSR w Olsztynie podjął z dniem 1 listopada 1955 r. jako asystent, a od 1 maja 1958 r. pracował na stanowisku starszego asystenta. Rozprawę doktorską pt. „Występowanie komonicy błotnej (Lotus uliginosus Schk.) w województwie olsztyńskim oraz jej ekotypy” obronił w 1964 r., a po uzyskaniu stopnia doktora nauk rolniczych w 1966 r. został adiunktem. W roku 1989 na podstawie rozprawy habilitacyjnej „Geobotaniczna charakterystyka Niziny Staropruskiej” oraz przeprowadzonego przewodu habilitacyjnego Rada Wydziału Rolniczego nadała Mu stopień naukowy doktora habilitowanego nauk rolniczych. Od 1990 roku do chwili przejścia na emeryturę pracował na stanowisku docenta w Zakładzie Łąkarstwa Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie.

Badania naukowe doc. dr hab. Longina Olesińskiego dotyczyły głównie florystyki roślin naczyniowych i grzybów, siedlisk łąkowo-pastwiskowych, ze szczególnym uwzględnieniem torfowisk i gytiowisk oraz biologii wybranych gatunków roślin łąkowo-pastwiskowych. Z tego zakresu opublikował 35 oryginalnych rozpraw naukowych, kilkadziesiąt prac popularno-naukowych i ekspertyz. Ponadto brał udział w opracowaniu „Atlasu Florae Europaeae” oraz w „Atlasie rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce” (ATPOL). Doc. dr hab. Longin Olesiński był także współtwórcą i kuratorem naukowego zielnika roślin naczyniowych, liczącego ok. 8000 okazów.

Za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej uhonorowany został wieloma odznaczeniami, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia ART, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz odznaczeniami organizacyjnymi LOP i regionalnymi.

Zmarł 4 czerwca 2003 roku w wieku 74 lat.

Dr Roman Komorowski (1912-1970)

Urodził się 8 sierpnia 1912 roku w Kijowie. Gimnazjum Ogólnokształcące ukończył w Wilnie w roku 1931, następnie studiował na Uniwersytecie im. Stefan Batorego w Wilnie uzyskując w 1937 r. dyplom inżyniera rolnictwa. Już jako student interesował się użytkami zielonymi specjalizując się u prof. dr Janusza Jagmina. Bezpośrednio po ukończeniu studiów rozpoczął pracę jako powiatowy instruktor łąkarstwa w powiecie wileńsko-trockim. Na stanowisku tym zatrudniony był do chwili wybuchu wojny. W okresie wojny pracował również w rolnictwie na stanowisku kierownika gospodarstwa. Jednocześnie brał czynny udział w walce z okupantem w szeregach Armii Krajowej. W latach 1945-1946 był zatrudniony w Sandomiersko-Wielkopolskiej Hodowli Nasion w Jasicach na stanowisku asystenta, a następnie w latach 1946-1949 jako kierownik gospodarstwa. Od 1949 roku (do 1952) pracował w Okręgowym Zarządzie PGR w Olsztynie jako referent łąkarstwa i plantacji nasiennych traw. W roku 1953 przechodzi do pracy w Wyższej Szkole Rolniczej w Olsztynie do Katedry Uprawy Łąk i Pastwisk – początkowo na stanowisko starszego asystenta, a następnie adiunkta. Bezpośrednio po rozpoczęciu pracy bierze czynny udział w organizacji Katedry oraz w pracach dydaktyczno-wychowawczych i naukowych. W roku 1960 uzyskuje stopień doktora nauk rolniczych na podstawie obrony pracy doktorskiej pt. „Badania nad ekotypami wyczyńca łąkowego (Alopecurus pratensis L.) woj. olsztyńskiego”.

Prace prowadzone przez dr Komorowskiego dotyczyły zagadnień nurtujących praktyczne rolnictwo z zakresu zagospodarowania łąk i pastwisk, siedliska użytków zielonych oraz plantacji nasiennych traw. W ujęciu liczbowym jego naukowa działalność jako autora lub współautora przedstawia się następująco: prace naukowo-badawcze – 7, prace naukowo-badawcze (usługowe w maszynopisie) – 3, popularno-naukowe – 3, popularne – 7, skrypty – 3. Miał również daleko zaawansowaną pracę habilitacyjną o nasiennictwie traw.

Dr inż. Roman Komorowski prowadził również ożywioną działalność popularyzatorską. W jej ramach poświęcał bardzo dużo czasu szkoleniu służby rolnej na różnych kursach organizowanych przez Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w woj. olsztyńskim, białostockim oraz gdańskim. Był również I konsultantem w PGR z zakresu uprawy łąk i pastwisk. Obok zagadnień rolniczych szeroko interesował się humanistyką, szczególnie naukami historycznymi. Postępowanie dr Komorowskiego wyróżniało się wyjątkowo wysokimi walorami etycznymi. Umiłowanie zawodu oraz wielka pracowitość postawiły go w szeregu wybitnych fachowców w Polsce. Dr Roman Komorowski dobrze zasłużył się polskiemu łąkarstwu.

Zmarł 6 lutego 1970 roku w wieku 58 lat.

Dr Kazimierz Odo Rouppert (1911-1979)

Urodził się 27 września 1911 roku we Lwowie jako syn profesora i rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, dra Kazimierza Stefana Roupperta. Szkołę powszechną ukończył w 1921 roku w Raciechowicach, a gimnazjum w Krakowie w 1929 roku. W latach 1930-1934 odbył studia na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Od 1935 do 1938 r. pracował na stanowisku I klasyfikatora i zastępcy przewodniczącego Komisji Klasyfikacji Gruntów w Zdołbunowie i Tarnowie. W roku 1938 podjął pracę na stanowisku asystenta – wykładowcy w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Cieszynie.

Jako porucznik Wojska Polskiego brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku i został odznaczony Krzyżem Orderu Virtuti Militari. W latach 1939-1945 przebywał w obozie jenieckim. Po uwolnieniu z obozu natychmiast powraca do kraju i podejmuje pracę na poprzednim stanowisku w WSGW w Cieszynie. Od 1 września 1950 roku jako adiunkt Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie był w grupie organizatorów i pierwszych pracowników tej uczelni. Po czteroletnim okresie pracy w Katedrze Ekonomii został na własną prośbę przeniesiony (1.03.1954 roku) do Katedry Uprawy Łąk i Pastwisk, gdzie w 1961 roku uzyskał stopień doktora nauk rolniczo-leśnych na podstawie pracy doktorskiej pt. „Wpływ nawożenia mineralnego na mikroflorę zadarnionej gleby zbocza morenowego”.

Prace badawcze realizował dr Kazimierz Odo Rouppert w Zakładzie Uprawy Łąk i pastwisk ART w Olsztynie. Dotyczyły one głównie zagadnień mikrobiologii gleb łąkowych, biologii gatunków roślin łąkowo-pastwiskowych, a także pielęgnacji i nawożenia użytków zielonych. Szczególne zasługi dr Rouppert ma w zakresie poznania przyczyn i przebiegu samozapalania siana, jak też zapobiegania temu zjawisku. Przez wiele lat był biegłym sądowym i znanym ekspertem w tej dziedzinie na terenie północno-wschodniej Polski. Pod koniec lat pięćdziesiątych odbył wiele staży krajowych i zagranicznych, a wśród nich w Królewskiej Akademii Rolniczej w Uppsali (Szwecja), w ramach stypendium Rockefellera w Instytucie Pasteura w Paryżu, a także w ośrodkach naukowych Szwajcarii, Anglii i Holandii. Dr Kazimierz Odo Rouppert prowadził pracę popularyzatorską w środowisku akademickim wśród pracowników naukowych i studentów, a także w ramach NOT na terenie województwa olsztyńskiego.

W trakcie pracy naukowo-dydaktycznej i społecznej pełnił wiele funkcji, a wśród nich: wykładowcy przedmiotów ekonomicznych na Wydziale Rolniczym i Mleczarskim WSGW w Cieszynie i WSR w Olsztynie, lektora języka angielskiego i francuskiego, kierownika praktyk wakacyjnych i dyplomowych uczelni, kierownika punktu konsultacyjnego Politechniki Gdańskiej przy WSR, zastępcy dziekana Wydziału Rolniczego do spraw administracyjnych, delegata rektora do Komisji Przydziału Pracy i Egzaminów Wstępnych, członka Zarządu Miejskiego Koła Przyjaźni Polsko-Czechosłowackiej, członka Zarządu Wojewódzkiego NOT, biegłego sądowego. Był ponadto aktywnym działaczem Zarządu Uczelnianego ZNP.

Za działalność dydaktyczno-wychowawczą i organizacyjną otrzymał wiele nagród i odznaczeń, a wśród nich: Złoty Krzyż Zasługi, Złotą Odznakę ZNP, Odznakę Zasłużonego dla Warmii i Mazur, Złotą Odznakę Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego, Odznakę Zasłużony dla LOK. Wśród otrzymanych wyróżnień znajduje się ponadto nagroda Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, Rektora Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie i inne.

Bogate doświadczenia zawodowe, nabyta wiedza oraz duże umiejętności pedagogiczne zjednały Mu uznanie i sympatię nie tylko wśród współpracowników, ale także wśród szerokich rzesz studentów, z którymi był w kontakcie nawet po przejściu na emeryturę (w roku 1976).

Zmarł 11 października 1979 roku w wieku 68 lat.

Dr Teresa Dobrzycka (1930-2012)

Urodziła się 1930 r we wsi Możdżenie w powiecie Grajewo. Szkołę podstawową oraz gimnazjum i liceum ogólnokształcące ukończyła w Grajewie. Od sierpnia 1950 r. do września 1954 r. pracowała w miejscowej Spółdzielni Budowlanej, po czym podjęła studia na Wydziale Rolniczym Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie. Studia inżynierskie ukończyła w 1958 r., a magisterskie, w ramach specjalizacji uprawa łąk i pastwisk, w 1960 r. W tym samym roku została zatrudniona w Katedrze Uprawy Łąk i Pastwisk na stanowisku asystenta. Pracę doktorską nt. „Wpływ niektórych herbicydów na roślinność użytków zielonych” wykonała pod kierunkiem prof. dr Henryka Kerna. Stopień doktora nauk rolniczych nadała Jej Rada Wydziału Rolniczego w 1967 r., a w 1968 r. awansowała na stanowisko adiunkta.

Od 1968 r. prowadziła ćwiczenia i wykłady z łąkarstwa na studiach zaocznych Wydziału Rolniczego. Kierowała pracami dyplomowymi, promując 60 magistrantów. Brała udział w pracach naukowo-badawczych prowadzonych w ramach budżetu uczelni oraz finansowanych przez Polską Akademię Nauk i Instytut Hodowli i Aklimatyzacji Roślin oddział w Krakowie. Tematykę dotyczącą wpływu nawożenia azotem na skład florystyczny runa i wydajność łąk realizowała we współpracy ze specjalistami z Niemiec (byłej NRD), a przydatność herbicydów do usuwania mało wartościowej roślinności łąk – z Wegrami. W ramach współpracy z IHAR badała dobór odmian traw do renowacji łąk i pastwisk lub uprawy polowej. Prowadziła też badania wazonowe w hali wegetacyjnej dotyczące zdolności krzewienia się kostrzewy łąkowej i kostrzewy trzcinowej w warunkach zróżnicowanego nawożenia azotem i częstości koszenia. Wyniki badań opublikowała w 36 pracach własnych oraz przedstawiła w 14 referatach na konferencjach naukowych, organizowanych przez Polską Akademię Nauk, Instytut Hodowli i Aklimatyzacji Roślin, Katedry Łąkarstwa Wyższych Szkół Rolniczych oraz Naczelną Organizację Techniczną.

Doktor Teresa Dobrzycka brała aktywny udział w pracach organizacyjnych i społecznych jako kierownik roku studiów dziennych i zaocznych, opiekun grup studenckich, członek lub kierownik komisji ds. rekrutacji i egzaminów wstępnych Wydziału Rolniczego. Za pracę naukową, dydaktyczną i organizacyjną otrzymała liczne odznaczenia honorowe wydziału i uczelni. Od 1991 roku przebywała na emeryturze.

Zmarła 19 października 2012 roku w wieku 82 lat.