Dychotomiczny rozdźwięk widoczny od kilku dekad pomiędzy obszarami muzyki poważnej i rozrywkowej można opisać pojęciami z zakresu estetyki, socjologii oraz muzykologii. Niestety, muzykologiczny aparat pojęciowy, nie wydaje się w pełni adekwatny do analizy i oceny zjawisk zachodzących w muzyce rozrywkowej. Również akademickie wzorce wykonawcze, aportowane niekiedy in extenso do muzyki rozrywkowej przez muzyków wykształconych klasycznie, wydają się groteskowo niespójne z tym obszarem stylistycznym. Przyczyny tego zjawiska szukać należy w odmienności celów stawianych kompozycjom powstającym w każdym ze zantagonizowanych obszarów. Niniejszy artykuł jest próbą przybliżenia problematyki wykonawczej muzyki rozrywkowej dyrygentom chóralnym, którzy w ostatnich latach coraz chętniej włączają do swojego repertuaru opracowania z kręgu lżejszej muzy. Punktem wyjścia do rozważań jest dobór kryteriów muzycznych i estetycznych adekwatnych do głównego celu tej twórczości, jakim jest zabawa. Dokonano tu analizy porównawczej dominujących cech obydwu obszarów stylistycznych. Omówiono także szereg zagadnień wykonawczych, którym aspirujący chórmistrzowie powinni przyjrzeć się wnikliwiej, przystępując do pracy nad utworami z domeny popularnej.