Artykuł podejmuje problem interakcji słowa, muzyki i wizualności w rosyjskiej poezji awangardowej. Przeanalizowano konstrukcje teoretyczne i zdobycze praktyczne w tym zakresie, zarówno w awangardy historycznej (pierwsza połowa XX wieku), jak też w nie-historycznej (druga połowa XX - początek XXI wieku). Poezja pojawia się w nowych odsłonach. Z jednej strony to brzmiąca materia, zrodzona ze specjalnego napięcia fonetycznego. Autor wprowadza specjalne pojęcie określające taką poezję: „słowomuzyka”. Z drugiej strony poezja pojawia się w postaci obrazów wizualnych. Jednocześnie autor zauważa, że wszystkie te formy mogą ze sobą współgrać, pokazuje, jak dzieła wizualne mogą przekształcić się w dźwiękowe i performatywne. Autor, będąc awangardowym teoretykiem i praktykiem, rozważa problem z kilku stanowisk, jako uczestnik procesu i jego analityk.