Wychowała się obok słynnej Stadniny Koni w Liskach. Zawsze kochała konie, a jako dziecko przynosiła do domu chore zwierzęta – koty, psy, zające, ptaki, a nawet jeże. Miała to po tacie… Rodzice zaszczepili w niej szacunek do ciężkiej pracy na wsi. Najbardziej pamięta sianokosy, żniwa i wykopki. Skończyła zootechnikę w Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie. Studia były dla Anny Nogalskiej przyjemnością, gdyż umożliwiały kontakt z nowymi ludźmi i zdobywanie wiedzy. Już na studiach zaczęła się interesować żywieniem zwierząt i produkcją paszy i tego tematu dotyczyła jej praca magisterska. Po studiach podjęła pracę w Katedrze Chemii Rolnej na dzisiejszym Wydziale Rolnictwa i Leśnictwa na etacie technicznym.  

– Od tego etatu zaczynała większość moich koleżanek i kolegów z katedry… Moja rozprawa doktorska dotyczyła wykorzystania regulatorów wzrostu w produkcji roślinnej. Otrzymane wyniki mają nadal zastosowanie w praktyce rolniczej. Obok racjonalnego nawożenia oraz doskonalenia odmian, wciąż aktualnym sposobem zwiększania plonowania roślin i poprawy ich jakości jest wykorzystanie substancji biologicznie czynnych. Ważne miejsce w moim dorobku zajmują też badania dotyczące oceny skuteczności działania nawozów wieloskładnikowych w uprawie zbóż – wyjaśnia prof. Anna Nogalska. 

W 2004 r. prof. Czapla, kierownik katedry, zaproponował jej, aby zajęła się problemem zagospodarowania mączki zwierzęcej.  

– Pomyślałam, że to idealny temat dla mnie: będę żywić rośliny „szczątkami” zwierząt. Rada UE od 4 grudnia 2000 r. zakazała stosowania mączki jako wysokobiałkowych komponentów paszowych w żywieniu zwierząt gospodarskich z powodu choroby BSE u bydła. W Polsce zakaz ten wprowadzono 1 listopada 2003 roku.  Mączka zawiera azot, fosfor i wapń, więc sprawdzałam jej przydatność do nawożenia wielu roślin, począwszy od traw szlachetnych, poprzez kukurydzę, pszenicę, pszenżyto, jęczmień, rzepak, gorczycę białą aż do wierzby energetycznej. Wiele moich badań ma charakter interdyscyplinarny pokazujący przenikanie się czynników abiotycznych i biotycznych w środowisku. Włączone ponownie w obieg składniki pokarmowe odzyskane z odpadowej materii organicznej, preparaty mikrobiologiczne, regulatory wzrostu czy nawozy nowej generacji nie tylko zwiększają plony roślin, ale także wpływają na ich zdrowotność, a w efekcie końcowym polepszają wartość pokarmową paszy czy żywności dla ludzi. Gospodarowanie odpadami jest jednym z globalnych problemów środowiskowych. Obecnie badam możliwość nawozowego wykorzystania odchodów owadów gospodarskich. To w naszych warunkach coś nowego – opowiada prof. Nogalska. 

Profesurę traktuje jako kolejny etap w pracy.

– Tytuł daje mi satysfakcję i poczucie spełnienia zawodowego. To także zobowiązanie do godnego reprezentowania ludzi nauki. Profesor w społeczeństwie cieszy się prestiżem i nie wolno nam tego psuć – podkreśla. 

W zawodzie nauczyciela akademickiego prof. Nogalska szczególnie ceni sobie pracę ze studentami. 

– Kontakt z młodzieżą dodaje mi energii i pozwala spojrzeć na świat z ich perspektywy. To są inni ludzie niż 30 lat temu. Przeciętny „cyfrowy” mieszkaniec Ziemi spędza w internecie średnio 6 godz. i 40 min dziennie, w Polsce 6 godz. i 17 min – przypomina pani profesor. I zaznacza: – Bardzo się cieszę, gdy spotykam moich dyplomantów i absolwentów, którym w życiu się powiodło. To największa nagroda dla nauczyciela. 

Wolny czas badaczka z UWM spędza aktywnie. 

– Dwa razy w tygodniu chodzę na basen, uprawiam nordic walking i morsuję, oczywiście zimą, a także piekę chleb. Pracując w ogrodzie, wyciszam się i nabieram dystansu do spraw zawodowych. Dużo słucham muzyki, mój ulubiony piosenkarz to Freddie Mercury – zdradza. 

Prof. Anna Nogalska jest zamężna i jest dumną mamą dwóch dorosłych synów – Jana i Piotra. Ma wnuczka Julka. Drugi wkrótce się pojawi.  

Lech Kryszałowicz