Pani profesor, co oznacza dla pani uzyskanie tytułu profesora?

W pierwszej chwili, gdy dowiedziałam się, że nadano mi tytuł profesora, towarzyszyły mi bardzo pozytywne emocje – radość i satysfakcja. Cieszę się, że moja praca została doceniona na najwyższym poziomie akademickim. Po chwili zdałam sobie również sprawę z tego, że jest to zwieńczenie mojej wieloletniej pracy badawczej i organizacyjnej, jednak nie traktuję tego jako punktu końcowego, a raczej jako impuls do dalszego rozwoju. Tytuł profesora otwiera drzwi do jeszcze szerszej współpracy międzynarodowej i wpływu na kształtowanie polityki naukowej oraz systemów, nad którymi pracuję, zwłaszcza w zakresie wyceny nieruchomości i transformacji systemu opodatkowania. Zdaję sobie również sprawę, że jest to bardzo duże zobowiązanie i odpowiedzialność.

Rozumiem, że spogląda pani w przyszłość, ale chyba siłą rzeczy w takim momencie musi pojawić się jakaś podsumowująca czy zamykająca pewien etap refleksja.

To ja może zacytuję swojego nastoletniego syna, który, gdy dowiedział się, że uzyskałam profesurę, to podsumował to w ten sposób: „To co, mamo, game over?”. W pewnym sensie tak, bo jest to ostatni szczebel w systemie awansu naukowego. Z drugiej strony uważam, że kluczowe jest postrzeganie tego nie jako końca drogi, lecz jako nowego punktu wyjścia. To moment podsumowania dotychczasowych osiągnięć, ale także refleksji nad tym, co jeszcze mogę zrobić. Mam również nadzieję, że moje doświadczenie stanie się motywacją dla młodszych badaczy i doktorantów – chcę pokazać, że nauka może być zarówno pasją, jak i realnym narzędziem wpływu na rzeczywistość.

Myślę, że to jak potraktuje się uzyskanie tytułu profesora, może zależeć również od wieku, w jakim zdobędzie się to osiągnięcie. Przed panią jeszcze wiele lat pracy. 

Rzeczywiście, z punktu widzenia nauki jestem młoda. Pomimo to zdecydowałam się podjąć decyzję ubiegania się o tytuł profesora, żeby móc zająć się innymi obszarami, o których wcześniej wspomniałam. Bardzo bliski mojemu sercu jest rynek nieruchomości i chciałabym aktywnie wpływać na rozwój różnych rozwiązań w tym zakresie. Planuję również zintensyfikować współpracę z zagranicznymi ośrodkami badawczymi oraz instytucjami, takimi jak m.in. Międzynarodowa Federacja Geodetów (FIG) i ekspertami z dziedziny wyceny i polityki podatkowej. Zależy mi na tym, aby Polska dysponowała rozwiązaniami na poziomie krajów rozwiniętych. Mam nadzieję, że uda mi się zwiększyć świadomość społeczeństwa. W dzisiejszych czasach, kiedy tak szybko rozwijają się nowe technologie, nieruchomości są taką sferą, która wykazuje się pewną niedojrzałością informatyczną. Chciałabym w sposób odpowiednio ustandaryzowany, etyczny i transparentny włączać nowoczesne technologie do analizy nieruchomości.

Mam wrażenie, że projekty badawcze, w których stosuje pani z pozoru nieoczywiste połączenia, są pani znakiem rozpoznawczym.  

Rzeczywiście, projekty badawcze, które do tej pory inicjowałam, często budziły kontrowersje – niektórzy zarzucali mi, że moje podejście jest zbyt abstrakcyjne, albo że wyprzedzam swój czas. Proponowane przeze mnie rozwiązania opierają się na założeniach nowoczesnych technologii, głównie w celu wspierania aspektu behawioralnego, jednak – co pragnę podkreślić – nie zamierzam wdrażać ich bezrefleksyjnie ani w sposób bezkompromisowy. Jeśli jednak nie podejmiemy żadnych działań, technologie te przenikną do rzeczywistości tzw. „tylnymi drzwiami”, co oznaczałoby utratę nad nimi kontroli. Świadome zajęcie się tym zagadnieniem pozwoli nam nadzorować ten proces i opracować systemy, które będą działały spójnie i na korzyść społeczeństwa, a nie przeciw niemu.

Jednym z pani najbardziej znanych projektów naukowych jest aplikacja, która analizuje reakcje na twarzy osób oglądających nieruchomości, wykorzystując sztuczną inteligencję, uczenie maszynowe i widzenie komputerowe. Czy ten projekt jest już zamknięty, czy kontynuuje pani nad nim prace?

Nie, te rozwiązania i koncepcje nie zostały zamknięte. Nadal je rozwijam, ponieważ otrzymałam kolejny grant, tym razem na modernizację systemu opodatkowania nieruchomości w Polsce. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że nie ma to związku z emocjami, ale w rzeczywistości jest inaczej. Już podjęłam działania, aby włączyć analizę emocji do projektowania prospołecznego systemu podatku od nieruchomości. Moim celem jest stworzenie sprawiedliwego i społecznie akceptowalnego systemu opodatkowania, opartego na precyzyjnych analizach, nowoczesnych technologiach i aktywnym udziale społecznym.

A jakie miejsce w pani pracy zajmuje działalność dydaktyczna?

Nie ukrywam, że bliższa jest mi praca nad koncepcjami badawczymi i rozwijaniem innowacyjnych rozwiązań, ale oczywiście, współpracując ze studentami, staram się przekazywać swoją wiedzę w jak najbardziej przystępny i inspirujący sposób. Jestem opiekunką Koła Naukowego EGEA, gdzie studenci wdrażają rozwiązania opracowane w ramach moich projektów. We wtorek 11 marca odbędzie się seminarium, podczas którego będziemy mówić o innowacyjnych technologiach w projektowaniu idealnej przestrzeni studenckiej w kampusie Kortowo. Jest to spójne z moją filozofią, by tworzyć rozwiązania istotne i dopasowane do potrzeb lokalnych społeczności. Miasteczko akademickie jest kluczowe dla studentów, a nieruchomości i podatki są bliskie nam wszystkim. Kluczowym celem jest praktyczne wdrażanie naukowych teorii, aby znalazły one realne zastosowanie.

Rozmawiała Marta Wiśniewska

Prof. dr hab. inż. Małgorzata Renigier-Biłozor – pracuje w Instytucie Gospodarki Przestrzennej i Geografii, Katedrze Nieruchomości i Studiów Miejskich. Posiada rozległą wiedzę w zakresie wyceny nieruchomości, w tym wyceny masowej, systemów wspomagania podejmowania decyzji w gospodarowaniu nieruchomościami oraz zastosowania nowoczesnych technologii w analizie rynków nieruchomości. Prowadzi interdyscyplinarne badania nad metodologią budowy i funkcjonowania systemów podejmowania decyzji na rynku nieruchomości, ze szczególnym uwzględnieniem aspektów behawioralnych i sztucznej inteligencji w modelowaniu wartości nieruchomości. Jej badania dotyczą również identyfikacji zagrożeń rozwojowych wpływających na funkcjonowanie i transformację jednostek przestrzennych. Od 2005 roku związana z Uniwersytetem Warmińsko-Mazurskim, gdzie pełniła funkcje kierownicze, m.in. dyrektora Instytutu Gospodarki Przestrzennej i Geografii oraz przewodniczącej Rady Naukowej Dyscypliny Geografia Społeczno-Ekonomiczna i Gospodarka Przestrzenna. Obecnie kieruje projektem dotyczącym opracowania społecznie akceptowalnych procedur wspierających transformację systemów opodatkowania nieruchomości, finansowanym przez Narodowe Centrum Nauki. Kierowała oraz uczestniczyła w realizacji kilkunastu projektów badawczych i wdrożeniowych, finansowanych m.in. przez NCN, ESA i IAAO, koncentrując się na podsystemach wspomagania decyzji, ocenie rynków nieruchomości oraz opracowywaniu hybrydowych systemów opartych na sztucznej inteligencji do automatyzacji analizy rynku i wyceny nieruchomości. Jej współpraca z sektorem biznesowym obejmuje wdrażanie nowoczesnych i efektywnych systemów wspierających podejmowanie decyzji w gospodarowaniu nieruchomościami, ze szczególnym uwzględnieniem rynku nieruchomości. Posiada szerokie doświadczenie międzynarodowe, zdobyte podczas staży badawczych i wizyt studyjnych w Wielkiej Brytanii, Irlandii, Turcji, Holandii, Hiszpanii, Cyprze, Włoszech, Litwie i USA. Aktywnie uczestniczy w międzynarodowych konferencjach naukowych i współpracuje z licznymi organizacjami zajmującymi się wyceną nieruchomości. Autorka ponad stu publikacji naukowych w renomowanych czasopismach naukowych, laureatka licznych nagród naukowych i organizacyjnych.