To była ważna uroczystość dla Wydziału Lekarskiego. Swojego wzruszenia nie krył dr hab. n. med. Leszek Gromadziński, prof. UWM, dziekan Wydziału Lekarskiego, który przywitał żonę prof. Andrzeja Zawadzkiego – Ewę Mayzner-Zawadzką, pierwszą i wieloletnią kierowniczkę Katedry Anestezjologii i Intensywnej Terapii na Wydziale Lekarskim. Dziekan powitał także przyjaciół i bliskich prof. Zawadzkiego, którzy przyjechali na uroczystość oraz innych gości, w tym liczne grono studentów Collegium Medicum UWM.

– Uroczysta ceremonia nadania auli wykładowej imienia prof. Wojciecha Rowińskiego odbyła się 26 czerwca 10 lat temu. W 2014 r. uczestniczyła w niej rodzina pana profesora. Wówczas została odsłoniona tablica pamiątkowa ze zdjęciem. Ze względów organizacyjnych poprzednia aula została przekazana szpitalowi uniwersyteckiemu, gdzie w chwili obecnej mieści się kolejna duża sala intensywnej terapii. Dlatego dzisiaj, w 10. rocznicę śmierci pana profesora, nadajemy auli imię prof. Wojciecha Rowińskiego – wyjaśnił prof. Leszek Gromadziński.

Prof. Wojciech Andrzej Rowiński był człowiekiem pełnym charyzmy, lekarzem, chirurgiem, uczonym i profesorem medycyny. Współtworzył warunki dla rozwoju medycyny transplantacyjnej w Polsce.

– Dzięki jego staraniom utworzono oddział transplantologiczny w szpitalu wojewódzkim, w którym w 2010 roku dokonano pierwszego przeszczepienia nerki od dawcy żywego. Chciałbym podkreślić także ogromne zaangażowanie pana profesora w nauczanie medycyny. Od samego początku tworzenia Wydziału Nauk Medycznych w Olsztynie dbał o najwyższy poziom kształcenia przyszłych lekarzy, pielęgniarek i ratowników medycznych. Jak opisują to jego współpracownicy, kochał uczyć, traktował nauczanie jako misję nie tylko w wymiarze merytorycznym, ale także etycznym i ogólnospołecznym. We wspomnieniach uczniów pana profesora można znaleźć warte zapamiętania jego powiedzenie: „Dzień składa się z 1440 sekund i starajmy się je mądrze wykorzystać”, czego państwu i sobie życzę – mówił dr Norbert Kwella z Katedry Chorób Wewnętrznych Wydziału Lekarskiego UWM (Klinika Nefrologii, Hipertensjologii i Chorób Wewnętrznych), który przedstawił sylwetkę prof. Wojciecha Rowińskiego.

O prof. Andrzeju Zawadzkim opowiedział dr n. med. Rakesh Jalali, prodziekan ds. studentów anglojęzycznych i rozwoju.

– Profesor Andrzej Zawadzki to legenda medycyny ratunkowej, nie można inaczej nazywać tego człowieka. Był przy medycynie ratunkowej od początku. Nazywam siebie jego uczniem albo współpracownikiem. Profesor odszedł od nas 16 października 2022 r. Był lekarzem o niezwykłej charyzmie, zaangażowaniu i pasji dydaktycznej. Na zawsze pozostanie w naszej pamięci i myślę, że wiele osób wspomina profesora. Pamiętam 2000 rok, kiedy razem z Robertem [Gałązkowskim – red.] podeszliśmy do pana profesora w krótkich szortach. Spojrzał na nas od góry do dołu, a we mnie pojawił się strach. Kolejne spotkanie z profesorem, zostałem przedstawiony, a prof. Zawadzki poinformowany, że chciałbym z nim współpracować. Prof. się odwrócił i powiedział „Co ja mam z nim zrobić?”. Po dwóch dniach pracowałem już z prof. Zawadzkim – wspominał prodziekan.

Ogromnego wzruszenia nie kryła żona prof. Zawadzkiego, która także zabrała głos podczas uroczystości.

– Jestem naprawdę głęboko wzruszona i poruszona tym aktem, który tutaj ma miejsce. Dziękuję państwu ogromnie za pamięć o moim mężu i to, co pozostało po nim. Zawsze wiedziałam, że jest człowiekiem niezwyczajnym. Żyliśmy razem 50 lat. Jestem szczęśliwą osobą. Jedyne nieszczęście, które oczywiście pozostało, to jego brak. I już na to niestety nie mamy najmniejszego wpływu. Dziękuję państwu. To pozostanie na zawsze w mojej pamięci – mówiła prof. Ewa Mayzner-Zawadzka.

Profesora Zawadzkiego wspominali także jego uczniowie i przyjaciele, którzy opowiadali anegdotki związane z nim.

– Są ludzie, których życie przemija w sposób normalny. Nie pozostawiają po sobie niczego wielkiego. Po prostu byli. A są ludzie, których życie należałoby opisać w kilku tomach – zaczął prof. Robert Gałązkowski, wieloletni dyrektor Lotniczego Pogotowia Ratunkowego. – Tak, to był 2000 r. Rakesh to tak bardzo delikatnie przedstawił, ale spojrzenie profesora było przeszywające i obaj byliśmy w strachu. Powiedziałem mu: „Panie profesorze, chciałbym się rozwijać i zrobić doktorat”, na co on: „To pierw się ubierz”. Następnym razem poszedłem już w koszuli i marynarce.

Prof. Robert Gałązkowski pracował z prof. Zawadzkim w Zakładzie Medycyny Ratunkowej. Jak wspomina, był szefem, ale stał się też drugim ojcem, mentorem, który zrobił z niego człowieka.

– To, kim jestem dzisiaj, to jest zasługa pana prof. Zawadzkiego. Cały czas mnie kopał i kibicował jednocześnie. Jego dowcip był bardzo specyficzny i nie każdy go rozumiał. Ludzie, którzy go poznali, których pokochał, byli z nim do końca i byli mu oddani. Mówił mi „Pacjent to jest cel twojego życia, nie pieniądze, nie stanowiska. Tylko pacjent. Jeżeli wszystkie czynności, które wykonujesz, będziesz robił dla pacjenta, to twoja praca będzie miała sens”. To przesłanie zostało we mnie do dziś – dodaje prof. Gałązkowski

Na zakończenie uroczystości prof. Ewa Mayzner-Zawadzka odsłoniła pamiątkową tablicę poświęconą jej mężowi w sali SOR w Centrum Symulacji Medycznej.

syla

Profesor Wojciech Rowiński urodził się 11 grudnia 1935 roku w Warszawie. Zmarł 14 marca 2014 r. Przez większość życia zawodowego był związany z Warszawskim Uniwersytetem Medycznym, był członkiem Polskiej Akademii Nauk oraz członkiem wielu polskich i zagranicznych towarzystw naukowych. Był autorem około 300 prac naukowych, autorem lub współautorem wielu rozdziałów w podręcznikach medycznych z dziedziny chirurgii i transplantologii. I to właśnie transplantologii klinicznej poświęcił się najbardziej. W 1966 roku uczestniczył w Warszawie w pierwszym w Polsce udanym przeszczepie nerki. Współtworzył warunki dla rozwoju medycyny transplantacyjnej w Polsce – dziedziny wymagającej ogromnego zaangażowania, otwartości na współpracę i szerokiego spojrzenia na zdrowie i chorobę. A takie właśnie cechy osobowości niewątpliwie profesor posiadał. Był następnie propagatorem transplantologii w całej Polsce, stworzył między innymi podyplomowe studia koordynatorów transplantacyjnych oraz Polską Unię Medycyny Transplantacyjnej, co istotnie wpłynęło na liczbę i wyniki medyczne zabiegów transplantacji w naszym kraju. W Olsztynie ponownie był pierwszy. Dzięki jego staraniom utworzono oddział transplantologiczny w szpitalu wojewódzkim, w którym w 2010 roku dokonano pierwszego przeszczepienia nerki od dawcy żywego. Od samego początku tworzenia Wydziału Nauk Medycznych w Olsztynie prof. Wojciech Rowiński dbał o najwyższy poziom kształcenia przyszłych lekarzy pielęgniarek i ratowników medycznych.

Dr hab. n. med. Andrzej Zawadzki, prof. UWM urodził się 6 kwietnia 1942 r. w Warszawie, gdzie ukończył szkołę średnią. Tytuł lekarza uzyskał na Warszawskiej Akademii Medycznej w 1967 r. Swoją karierę zawodową rozpoczął w Szpitalu Czerniakowskim, gdzie odbywał staż zawodowy. W 1972 r. uzyskał tytuł doktora nauk medycznych i podjął pracę na Akademii Medycznej w Warszawie, którą kontynuował do 1979 r. W 1993 r. uzyskał tytuł doktora habilitowanego. W latach 1979-1994 pełnił funkcję ordynatora Oddziału Anestezjologii Szpitala Bródnowskiego w Warszawie. Następnie do 1998 r. zajmował stanowisko Kierownika Zakładu Anestezjologii Instytutu Gruźlicy i Chorób Płuc. W 2001 r. objął funkcję kierownika Zakładu Medycyny Ratunkowej Akademii Medycznej w Warszawie. W 2003 r. Uzyskał tytuł specjalisty w dziedzinie medycyny ratunkowej. Był członkiem założycielem Polskiego Towarzystwa Medycyny Ratunkowej i jednym z nestorów Medycyny Ratunkowej w Polsce. Od 2011 r. do momentu odejścia w spoczynek związany był z Uniwersytetem Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie, gdzie pełnił funkcję kierownika Katedry Medycyny Ratunkowej. Był autorem licznych podręczników i prac naukowych z zakresu medycyny ratunkowej oraz anestezjologii i intensywnej terapii. Wychował wielu młodych lekarzy. Wypromował wielu doktorów nauk medycznych. Prof. Zawadzki prywatnie był duszą towarzystwa, człowiekiem lubującym się w teatrze, książkach i naturze. Miał niesamowicie trafne poczucie humoru, umiał tak zastosować żart, że nawet ten pozornie niestosowny był przez wszystkich odebrany jako niewinny i niezwykle trafny.